A TERCEIRA

Cando un chega tarde nin oe misa nin come carne.Na miña casa coma son moi precavidos quedaba inda carne para repartir e unhas cuantas misas para comulgar...

A miña irmá a punto de casarse, o meu irmán universitario perdido e eu en pañais....que cuadro!!!A Maru o borde do colapso e o Cortón encantado porque lle viña outro xoguete.

Non me poido queixar...mimos non me faltaban.

 Na miña irmá sempre tiven unha segunda nai, ela foi ensaiando conmigo ata que enseguida asomou a Paula a cabeza.

Co meu irmán aprendín quen era Miguel Ríos, as pelis de terror e a ser do Atlético.

Fun unha filla única rodeada  de irmáns grandes e de sobriños que acabaron sendo meus irmáns.Fun a pequena da familia por moi pouco tempo, pero moi intenso.Teño moitos recordos de eses anos con eles, e todos moi felices. 

Son a pequena do Cortón e da Maruja,a filla máis nova, irmá da Toti e do Jose.

LAPSUS

As veces pásame. Dura unhos segundos e logo caigo na conta e xa esmorece ese pensamento.
Estou na casa facendo algo normal, coma ver a tele ca Maru ou comer, e a miña cabeza, de repente, dime (e este pensamento sempre,sempre é en castelàn): "dónde estará papá? porqué aún no llegó?" e deseguido vaise ese pensamento, e ven acompañado dun pequeno vacío.
E coma se estivese esperando que aparecera por a porta en calquera momento ca súa trenca azul,o seu andar tranquilo e as súas mans grandes e morenas (cómo  recordo como esas mans cando apretaban as miñas) ca bolsa do pan.
E tal como ven, vaise...

Davicito

A chegada do meu sobriño neto as nosas vidas foi todo un acontecemento.
Un fillo dun sobriño que nos facía a todos moito màis vellos. Cando Jorge e Gemma nos deron a noticia o Cortón dixo: "Maruja xa nos están botando...." E así foi. David chegou poucos meses despois de morrer o meu pai, e creo que todos pensamos que en David viña algo do Cortón, coma unha pequena reencarnación.
Encheu de ánimo e ledicia as nosas vidas, porque nese momento necesitabamos sentir que a vida viña pegando forte.
É un bule bule que nos atrapa e nos reconforta co seu cariño. Que nos fai voltar a infancia e que non nos deixa medrar de todo.
Cando ollo para él sin que se de conta, vexo toda esa inocencia que se vai perdendo cos anos e penso no maravilloso que é ser neno, no maravilloso que é o noso Davicito.