É unha cousa impresionante o que lles gusta os homes vestirse de mulleres. Está comprobado cientificamente, e porse un vestido e enseñar as cachas e xa està o lío armado.
Ahí están vestidos de princesas, con canesús, medias de rejilla...
Estas fotos son na despedida da miña cuñada Encarna tirándose o ramo coma lobas, para que logo falen das mulleres.Son as fotos màis castas que temos de ese día o resto entrarían na clasificación de XXX.
Que tempos!
Non logro lembrar cómo nos metemos en semellante lío pero meteusenos na cabeza e tiramos cara adiante.
Con uns poucos amigos patrocinadores e moitos huevos organizamos un festival folk.Todos os amigos axudaron, sobre todo a beber, e trouxeron amigos...Ata a xente maior acercouse a barra para facer unha consumición e botar unha man para que medrara a caixa.
Teño que facer unha mencion especial a Garisa e a Tomás, que sin eles non daríamos acabado os barriles de cervexa(os dous xa sabedes a que me refiro)
O cartel ahí o tedes:
Zaragallada, un grupo de pandereteiros da Coruña, Os Characúlus (Airiños de Caldelas en versión Folk)e os Cempés que tocaron,tocaron, tocaron e o día seguinte o amencer seguían ca troula na Palloza.
Foi unha gran noite. Pasamos algún apuro pero mereceu a pena, porque non se sabe o traballo que dan as cousas ata que se tentan facer. E tampouco se sabe o orgulloso que te sintes das cousas ata que as consegues.
Ai eso si!!!Pasamolo bomba!!!
P.D.: esta entrada vai adicada a todos os que seguen tentando facer cousas en Montederramo. Inda que recibades críticas seguide cara adiante.
Dende fai unhos anos o sábado de Entroido xuntamonos os amigos do Castro para ir comer o cocido a Chandrexa de Queixa onde o Gerardo.
É tradición.
O menú é variado. De primeiro unhos callitos e unha fabadita. De segundo cocidito con todolos seus complementos y de postre FLANCITO.
Manxar de deuses.
A todo esto haille que meter un gin tonic detrás, porque si non o corpo non da roído.
E despois entroidamos en Manzaneda co Fulión....pero esto xa é outra historia....
"Basilisa no baile dixo en voz alta
eu se quero os homes é pola gaita"
Pois Basilisa tiña as cousas moi clariñas.
As coplas galegas teñen moitísimos dobres sentidos, supoño que,por aquel entonces, algunhas cousas só se podían decir cantando e outras moitas nin cantando.
Os Airiños teñen unha jota que me gusta especialmente:
"Anda decindo o teu pai
que non teño moita honra
se non quere can a porta
que bote a cadela fóra"
"Sementei millo miúdo
no colo dunha rapaza
hei de marchar polo mundo
antes de que o millo nazca"
"Unha vella por foder
namorouse dun gaiteiro
pola cona foi o ronco
polo cú foi o punteiro"
Romántica non si?
E despois de algùn tempo de coñecer os Airiños de Caldelas, despois de festas, concertos, de facer de grupi, e de idas e venidas(incluso idas en bici a Montederramo en balde)chegou a primeira Flower power no Castro e alí nun momento foi onde aconteceu.
Foi a última hora, sentados na terraza do Luar (ou do Avenida, sempre o esquezo) cansados xa de tanta noite e falando de naderìas, entonces pasou...soamente nos rozamos as mans, nada máis, pero de repente pasoume unha electricidade polo corpo que nunca esquecerei.
E alí quedará para sempre ese momento e cada vez que me lembro inda me da unha descarga no corpo.
Pois sí, tamén nos deu por facer o camiño.
Intrèpidas e aventureiras alí nos botamos,aí! eso sí!dende Sarria soamente, o xustiño para que nos deran a Compostelana, tampouco era para màis xa que o noso exercicio cotiá era a barra fixa, e de andar, andar non eramos moito.
O noso amigo Nacho (Garisa) era o encargado de levarnos a Sarria e de recuperar os nosos corpos, ou o que quedara de eles, en Santiago.
A cousa foi como tiña que ir...máis festa que camiño. "La primera en la frente": festa da Augardente en Portomarín. Xa se montou o lío, quedamos de verbena probamos a augardente e xa chegamos as últimas o albergue. E eso xa nos meteu nun bucle de salir as últimas e chegar as últimas a diario, parar polo camiño a xogar o futbolín, tomar unha caña, facer relacións públicas....o caso e que nos demos a coñecer por a nosa capacidade de engarrar no camiño.
Chegamos feitas unha merda, ampollas nos pés, cagaleras, dolores variados...vamos cando chegamos a Santiago e vimos o posto da cruz vermella entonces si, vimos a luz e creo que a emoción foi máis que a de ver o Santiago Matamouros.
Garisa( que non confiaba moito en que chegaramos a Compostela) alí estaba esperando por nós e co Meilàn tamén preparado fomos a queimar a noite, como non!!!
Foron cinco días cheos de anécdotas, alegrías, dores...Quedaron grandes lembranzas de esos días.
Esta é a miña nai. Con eso está casi todo dito:
"miña nai miña naiciña coma miña nai ningunha que me quentou a cariña co caloriño da sùa".
Teño tanto que agradecerlle que non me chegarían todos os días da miña vida para facelo. Pero non fai falla, ela xa sabe todo o que a quero e todo polo que lle teño que dar as grazas porque è a miña nai e ela sábeo todo de min.
"Miña nai miña naiciña
miña nai do corazón
moitas nais hai polo mundo, pero como a miña non"
O señor Alfredo vendía e arranxaba zapatos.
Co paso dos anos os zapatos xa non precisaban de tantos arranxos e a xente compraba noutro tipo de tendas e en Montederramo había unha morea de nenos gracias ao boom de natalidade nos anos setenta, asi que o señor Alfredo diversificou o negocio.
Tiña todo tipo de Chuches incluso chuches que non chegaran a capital xa os podias atopar no Señor Alfredo: chicles Cheiw, tanzanitos, gusanitos, phoskitos(regalos y pastelitos), regalices de todas as cores...
E nos ali gastabamos a paga da semana. Con cinco duros eras o rei e salías de ali cas mans cheas.
Despois da nosa xeración inda veu outra, pero despois os rapaces fixemonos maiores e o Señor Alfredo tivo que reinventarse de novo vendendo Sansom e chupitos de licor café e contando historias de cando foi mozo en Valencia de unha fallera da que nos ensinaba unha foto.
Eu gardo un gran recordo daquela tienda, do seu baño tan particular, e do Seño Alfredo porque foi parte da nosa infancia. Inda que a xente decia que nos aturaba polos cartos eu estou segura que nos tiña cariño.
Eso era o que nos dixo unha noite o Pío da Teixeira nunha verbena en Lumeares...E tiña razón. Tan loucos que as noites eran eternas as mañás curtas e polas tardes soamente existían as siestas. E sobrevivimos, sen esforzos. Home, habia días nos que erguerse da cama era unha heroicidade, pero facíamolo porque sempre había unha noite esperando por nos.
De esas noites viñan estas caras. Benditas noites!!!
