Estas son as miñas amigas da infancia: Anita, Rous, Olivia,Kely y Hermi, que inda que chegou as nosas vidas algo máis tarde e como si levará con nós dende sempre.
Con elas é cas que teño os mellores recordos da miña infancia e da miña adolescencia.
Aprendimos todo xuntas: a montar en bici, saltar a goma, xogar o escondite, a saltar charcos (bueno eu non), a nadar no río da Ponte Mazaira, a facer excursións, a fumar, a beber, a bicar os mozos...Viviamos todos os momentos coma se non se foran a repetir nunca e moitos deles nunca máis se repetiron e pasaron a ser únicos. Sen elas é sen Montederramo estou segura que eu non sería a mesma persona.
Débelle o mote o genial actor Antonio Garisa. Como estaba sempre de coña o seu "irmàn maior"Alberto púxolle ese alcume.
E un dos amigos dos que teño recordos dende ben pequena. A súa familia e a miña quedaron unidas pola boda da miñá irmá Toti. Así que non eramos primos, pero casi. E claro gracias a tía Camila, Nacho tamén apareceu nas nosas vidas en Montederramo.
De aqueles veràns quedan moitísimos bos recordos pero o mellor de todo e que seguen pasando os anos e seguimos estando ahí e seguimos disfrutando cada vez que nos vemos.Sempre digo que hai lazos que unen máis que o sangue e que hai amizades que sempre están para recordarnos o que fumos e o que somos.
O longo da vida imos coñecendo a un montón de xente. Imos escollendo de entre toda esa xente e eleximos cales seràn os nosos amigos. Pero hai veces que a vida pon no teu camiño amigos que traspasan un liña moi fina e que sin ser da sangue acaban sendo da familia. Este é o caso de Alex, Teti e Laurita(a sobriña postiza). Inda que os vexades con esa pinta na foto en realidade son xente de ben. Son a outra familia que temos no Castro.
"Cortonciño non debías morrer nunca..." eso era o que lle decían o meu pai os seus amigos, pero a morte non distingue cuàles son os mellores.
Cortón si souberas toda a xente que te lembra e que segue falando de tí cun soriso na boca, se souberas o orgullosa que me sinto cando alguén te nombra nunha conversa... éncheseme o peito e penso no grande que eras.
Acordaste de unha pelicula que vimos xuntos e que rimos coma tolos unha noite os dous na sala?Titulabase "El cielo se equivocó".
Pois eso.
Temos a capacidade de ir os sitios e pasalo bomba, pero hai lugares nos que a xente fai que eso sea fácil, e un de esos lugares é Manzaneda.
Os astros deberon confabularse para xuntar nese sitio unha tropa de xente cos que non é posible aburrirse.
A nosa debilidade por suposto é o Entroido, dende fai unhos anos,que aparecimos medio por casualidade , tentamos non fallar: por a festa, por a xente e porque eso é realmente entroido.
A Rebusca é outra data sinalada no almanaque, así coma os seràns que fan todos os anos.
Manzaneda é diferente. Se tedes ido algunha vez sabedes do que estou a falar.
No Castro hay un bar que xa é mitico: O AVENIDA. Un bar con estética dos anos ochenta no que xa ten pasado de todo.
Ata as doce da noite partida da terceira edade, e a partir de esa hora nunca se sabe o que pode acontecer...
Temos visto o Salvame Deluxe, Cadena perpetua, temos bailado ata a saciedade e ata feito coreografías, temos trouleado no alto das sillas e das mesas, temos colgado as banderitas dos Remedios dentro do bar e feito a conta atrás das festas co cartel , temos tocado dentro do bar, na terraza e ata dentro da barra, temos escoitado concertos improvisados e preparados, temos urdido plans de todos os tipos e de todas as cores, temos queimado o corpo despois dos fachós, temos xogado cinquillos interminables e temos falado ata as miles....
Cando estamos moitos días sin ir, xa nos pica o gusanillo de ir a pasar un rato ca Manolita e de votar unha parola. Porque todo hai que decilo,o bar sin a Manolita non sería o mesmo, o que nos ten aguantado a pobre tras de esa barra...e as veces inda nos atopamos o Oscar, que ven de acomodar as ovellas, e para con nos a tomarlle algo antes de ir para a cama.
Para min estar no Avenida é como estar na casa.Gracias Manola!!!
