lunes, 24 de julio de 2017

DE RAPAS E GAITEIROS

Os Airiños temos a gran  sorte de ser tratados con moito cariño a calquera dos sitios que imos tocar. Pero sempre hai sitios que son especiais e Sabucedo é un destes sitios. Fai moitos anos que os Airiños fixeron a súa primeira actuación en Sabucedo, o ano en que se puxo a primeira pedra co Curro novo. Xa choveu...
Fai dous anos, e por cousas do destino aparecimos no Samaín, e a experiencia foi marabillosa, pero a nosa sorte non rematou ahí e chamaronnos para A Rapa 2016 e eso xa foi a ostia. Pasamolo de medo, vivimos a Rapa, entendimos a festa e coñecemos o traballo que durante todo o ano desenvolven e que culmina nesos tres días impagables. Quedamos con ganas de máis e voltamos a outro Samaín e a Rapa de este ano e xa foi cando nos sentimos de Sabucedo,porque non se nos pode tratar mellor.
Todo esto resúmese nun enorme GRAZAS SABUCEDO!!!Estamos preparados para que nos adoptedes "adopta un ghaiteiro, non o compres"

martes, 17 de enero de 2017

OS FACHÓS

O San Amaro abre a porta de entrada os Fachós en Castro Caldelas: "se vas o San Amaro vaille decindo o gaiteiro que se presente no Castro o 19 de Xaneiro"
Ésta é sin dúbida a festa màis importante para todos os Caldelaos. Da igual que chova,neve ou que unha ola "siberiana" pretenda asomar ese día. Da igual que sexa luns, martes ou domingo.Os Fachós son os máis esperados, son únicos.

Ese día o caldelao levantase con un hormigueo na boca do estómago. Non desaparece ata que o primer berro de ¡VIVA SAN SEBASTIÁN! brota pola gorxa o ver descender o Fachón grande pola Vila.Os nervios agochanse e cada unha das persoas que porta o seu fachón e en todos os que porteamos o Fachón grande, porque é unha honra poder facer a procesión o seguindo as notas dos Airiños, entre fume e lume polas rúas do Castro.
A emoción chega o seu culmen cando o Fachón remata o seu camiño na fogueira do adro da Igrexa. E ahí remata todo, e ahí comenza a outra festa, a do viño os chourizos e a música. E o Caldelao xa conta os días que lle quedan ata o proximo 19 de Xaneiro.

miércoles, 16 de noviembre de 2016

INVERNÍA

As mañás frías, as mañás de xeada, de néboa grosa que non me deixa ver máis aló do meu nariz.
A choiva cerrada, preta, que converte o día en noite.
O sol de xaneiro que arremete nesos días fríos e que templa o corpo e o espirito.
Os campos brancos na mañan cedo e o xeo que se fai terco nas cunetas.
A neve con esa caída pausada e tranquila.
A Invernía tamèn nos calma e nos reconforta.

martes, 30 de agosto de 2016

OUTRO VERÁN NO LOMBO

E outro ano máis chega o final do verán.
O mes de Agosto remata coma todos os  anos deixando detrás un regueiro de amigos, festa, reencontros e ledicia, pero sempre queda tamén unha pegada moi fina de esa pena, de esa morriña que fai que xa estemos esperando o ano que ven.
Eso sí, temos o fin de festa dos Remedios esperando a volta da esquina, e entonces eso sí que será o final.
Con todos os que pasei este verán un anaquiño de tempo, gracias, porque sin todos vos non sería o mesmo.

lunes, 30 de mayo de 2016

A TERCEIRA

Cando un chega tarde nin oe misa nin come carne.Na miña casa coma son moi precavidos quedaba inda carne para repartir e unhas cuantas misas para comulgar...

A miña irmá a punto de casarse, o meu irmán universitario perdido e eu en pañais....que cuadro!!!A Maru o borde do colapso e o Cortón encantado porque lle viña outro xoguete.

Non me poido queixar...mimos non me faltaban.

 Na miña irmá sempre tiven unha segunda nai, ela foi ensaiando conmigo ata que enseguida asomou a Paula a cabeza.

Co meu irmán aprendín quen era Miguel Ríos, as pelis de terror e a ser do Atlético.

Fun unha filla única rodeada  de irmáns grandes e de sobriños que acabaron sendo meus irmáns.Fun a pequena da familia por moi pouco tempo, pero moi intenso.Teño moitos recordos de eses anos con eles, e todos moi felices. 

Son a pequena do Cortón e da Maruja,a filla máis nova, irmá da Toti e do Jose.

sábado, 28 de mayo de 2016

LAPSUS

As veces pásame. Dura unhos segundos e logo caigo na conta e xa esmorece ese pensamento.
Estou na casa facendo algo normal, coma ver a tele ca Maru ou comer, e a miña cabeza, de repente, dime (e este pensamento sempre,sempre é en castelàn): "dónde estará papá? porqué aún no llegó?" e deseguido vaise ese pensamento, e ven acompañado dun pequeno vacío.
E coma se estivese esperando que aparecera por a porta en calquera momento ca súa trenca azul,o seu andar tranquilo e as súas mans grandes e morenas (cómo  recordo como esas mans cando apretaban as miñas) ca bolsa do pan.
E tal como ven, vaise...

martes, 10 de mayo de 2016

Davicito

A chegada do meu sobriño neto as nosas vidas foi todo un acontecemento.
Un fillo dun sobriño que nos facía a todos moito màis vellos. Cando Jorge e Gemma nos deron a noticia o Cortón dixo: "Maruja xa nos están botando...." E así foi. David chegou poucos meses despois de morrer o meu pai, e creo que todos pensamos que en David viña algo do Cortón, coma unha pequena reencarnación.
Encheu de ánimo e ledicia as nosas vidas, porque nese momento necesitabamos sentir que a vida viña pegando forte.
É un bule bule que nos atrapa e nos reconforta co seu cariño. Que nos fai voltar a infancia e que non nos deixa medrar de todo.
Cando ollo para él sin que se de conta, vexo toda esa inocencia que se vai perdendo cos anos e penso no maravilloso que é ser neno, no maravilloso que é o noso Davicito.