NO CAMIÑO

Pois sí,  tamén nos deu por facer o camiño.
Intrèpidas e aventureiras alí  nos botamos,aí! eso sí!dende Sarria soamente, o xustiño para que nos deran a Compostelana, tampouco era para màis xa que o noso exercicio cotiá era a barra fixa, e de andar, andar non eramos moito.
O noso amigo Nacho (Garisa) era o encargado de levarnos a Sarria e de recuperar os nosos corpos, ou o que quedara  de eles, en Santiago.
A cousa foi como tiña que ir...máis festa que camiño. "La primera en la frente": festa da Augardente en Portomarín. Xa se montou o lío,  quedamos de verbena probamos  a augardente e xa chegamos as últimas o albergue. E eso xa nos meteu nun bucle de salir as últimas e chegar as últimas a diario, parar polo camiño a xogar o futbolín, tomar unha caña, facer relacións públicas....o caso e que nos demos a coñecer por a nosa capacidade de engarrar no camiño.

Chegamos feitas unha merda, ampollas nos pés, cagaleras, dolores variados...vamos cando chegamos a Santiago e vimos o posto da cruz vermella entonces si, vimos a luz e creo que a emoción foi máis que a de ver o Santiago Matamouros.
Garisa( que non confiaba moito en que chegaramos a Compostela) alí  estaba esperando por nós  e co Meilàn tamén preparado fomos  a queimar a noite, como non!!!

Foron cinco días cheos de anécdotas, alegrías, dores...Quedaron grandes lembranzas de esos días.